विरहशब्द - २

जुनी पाने चाळता चाळता
हरवलेल्या वाटा दिसत राहतात
ओळी काहिश्या पुसट झालेल्या`
तरी अजुन तुझी वाट पाहतात..

कूठल्याश्या वाटेवर सांडलेला पारिजात
अवचित देहभर पसरत जातो
तुझ्या असण्याचे भास
का मनाला देउन जातो

तू  दुर;
कुठे तरी हरवलेला
तोडुन स्वप्ने माझी
स्वत: विखुरलेला.

दिवसा मला भान नसत माझं
रात्र फार छळते रे!
तू  असावास ह्रदयाशेजारी
कण कण जेव्हा मी जळते रे !